In 1996 (opa vertelt) kocht ik na een redelijk goede recensie in het blad Aardschok de plaat Supershitty to the max! van The Hellacopters. Voor mij trok vooral ex-Entombed drummer Nicke Andersson de aandacht. Nou, met de death metal van Entombed had dit weinig te maken. Raggende Rock & Roll waarbij alles wat kan oversturen, dat ook gewoon doet.
Ik haakte pas in 2000 eigenlijk pas weer opnieuw aan bij The Hellacopters trein toen de plaat High visibility verscheen. Wat ze daar tussen deden kon me op dat moment niet veel interesseren. High visibility benadrukte dat deze band voor de liefhebbers van ronkende gitaren gewoon niet te negeren viel. Gek genoeg is het rustigste nummer op de plaat mijn favoriet. Al kan ik het tegenwoordig nog maar slecht horen, omdat het jaren mijn ringtone is geweest. Dom, dom….
Waar ik naar toe wil? Naar morgenavond. Dan staan de heren namelijk in het kader van hun afscheidstour in Tivoli in mijn Utrecht. Nu keek ik dit jaar eigenlijk veel meer uit naar Face To Face, maar dat wil niet zeggen dat ik stiekem een beetje zenuwachtig ben voor morgen. Voor mij de eerste en de laatste keer The Hellacopters zien rocken!
